Να λειτουργήσει κρίση και αυτοάμυνα

Αν ο τεχνίτης, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή όποιος άλλος, που τον καλέσαμε να επισκευάσει βλάβη, καταστρέψει ό,τι απλώς δυσλειτουργούσε, είναι αδιανόητο να τον εμπιστευθούμε δεύτερη φορά. Αποκλείεται να ξαναπάμε σε γιατρό που τη λανθασμένη διάγνωση ή θεραπευτική του την πληρώσαμε με ταλαιπωρία ή με ανήκεστη βλάβη. Στην κοινωνία της χρείας την ανικανότητα, την αμάθεια, τον καμποτινισμό δεν τα συγχωρούμε. Ομως, τα κοινωνικά εγκλήματα των επαγγελματιών της πολιτικής τα αμνηστεύουμε. Με απίστευτη ευκολία.

Τους ξαναψηφίζουμε. Για δεύτερη, για τρίτη, για πολλοστή φορά. Και δεν πρόκειται για πολιτικά λάθη τους αναπόφευκτα ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις ανιδιοτέλειας. Αμνηστεύουμε με την ψήφο μας εξόφθαλμα ποινικά εγκλήματα: Την ιδιοποίηση κοινωνικού χρήματος, την άφρονη κατασπατάλησή του για κομματικές σκοπιμότητες, δηλαδή αμνηστεύουμε κατάφωρες κλοπές, μεροληπτικές αδικοπραγίες, κακουργηματικές ιδιοτέλειες και απάτες κατά συρροήν.

Κυρίως, όμως, παραβλέπουμε και δικαιώνουμε τα καταστροφικά κοινωνικά εγκλήματα των διαχειριστών της εξουσίας:

Τη θεσμική κατάργηση κάθε πειθαρχικού και ποιοτικού ελέγχου και κάθε αξιοκρατίας στη λειτουργία του κράτους, κατάργηση που γίνεται για λόγους χυδαίου λαϊκισμού, δηλαδή ασύστολης ψηφοθηρίας. Την επίμονη επί δεκαετίες απαξίωση, υποβάθμιση, επιπόλαιη μεταχείριση της παιδείας και τελικά την εξαθλιωτική της διάλυση. Το ασύγγνωστο έγκλημα της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων. Την αποδιοργάνωση, για λόγους κομματικής ευνοιοκρακτίας, των αστυνομικών υπηρεσιών. Τη δουλεπρεπέστατη υποταγή της κρατικής εξουσίας στους βαρώνους των ΜΜΕ. Και πάμπολλα ακόμα πασίγνωστα εγκλήματα.

Ετσι, συντηρούμε στο Κοινοβούλιο, με την ψήφο μας, κόμματα που το άμεσο παρελθόν τους είναι ντροπή για την πολιτική μας ιστορία. Κόμματα με κεντρική ευθύνη για την κοινωνική μας παρακμή, τη διαφθορά, τη ζούγκλα της βίας. Κόμματα που το ποινικό τους μητρώο είναι ασύγκριτα πιο βεβαρημένο από αυτό οποιουδήποτε Παλαιοκώστα. Ξαναψηφίζουμε κόμματα που τα κοινωνικά τους εγκλήματα αφορούν κατάσαρκα την προσωπική μας ζωή, κάνουν βασανιστική την καθημερινότητά μας, ανάπηρο τον ψυχισμό μας.

Επιφυλλιδα, Χρηστος Γιανναρας.
Μαρτίου 8, in 2009

Μακάρι αυτά να μπορούσαμε να τα δούμε αλλά το σπουδαιότερο να τα πιστέψουμε όλοι. Ακριβός την επόμενη μέρα θα φτιάχναμε το τέλειο κράτος. Από τα αρχαία χρόνια δυστυχώς οι γέροντες έκαναν κουμάντο. Και αυτοί ήταν και θα είναι πολλοί.
(Γέροντας = σοφός η φθαρμένο και κολλημένο μυαλό?).
(Μεγάλα η και μικρά συμφέροντα ίσως?). Θα πνιγούμε στην αδιαφορία μας και εύχομαι να βρεθεί κάτι, κάποιος να μας σώσει.

(Για τους ηλεκτρολόγους υπονοείς τίποτα?)

Τι θα έλεγε ένας πολιτικός σαν απάντηση:

"Σενάριο 1: Εάν δεν ψηφίσει κανείς τα κόμματα εξουσίας και τηρήσει αποχή προς τις εκλογές θα οδηγηθούμε σε ακυβερνησία.

Σενάριο 2: Εάν δεν ψηφίσει κανείς τα κόμματα εξουσίας και ψηφίσει από τα λεγόμενα "μικρά", τον ερωτώ: Μπορεί άραγε το Χ, Y μικρό κόμμα να οδηγήσει τη χώρα στον 21ο αιώνα και στις σύγχρονες προκλήσεις; Έτσι, χωρίς εμπειρία διακυβέρνησης και στελέχη; Άρα και εδώ θα οδηγηθούμε σε ακυβερνησία.

Οι εποχές είναι δύσκολες, η οικονομική χρήση και η αύξηση της εγκληματικότητας επιβάλει ισχυρές κυβερνήσεις και συμπαγή κοινωνία πάνω στα ήδη δοκιμασμένα πολιτικά ήθη."

Πώς ανακατεύεται η τράπουλα;

Κι αν την ανακατεψεις την τραπουλα, τι αλλαζει; Παλι τα ιδια φυλλα δεν παιζουν;

Στην παρούσα πολιτική κατάσταση την ευκαιρία για να ανατροπή δεν την εκμεταλλεύτηκαν αυτοί που την είχαν αποδεικνύοντας μετριότητα. Ο εκλογικός νόμος ισχυροποιεί τις ασθενείς κυβερνήσεις με τις ευλογίες των 2 μεγάλων κομμάτων. Πώς ευαγγελίζονται ΑΛΛΑΓΗ με τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πολιτικές υποκρισίας; Και καλά αυτοί. Ο κόσμος πώς υποκύπτει στους εκφυλιστές της δημόσιας ζωής, τους θίγοντες τον κοινό (τελικά μάλλον όχι τον κοινό) νου;

Αναλαμβάνει "ΔΡΑΣΗ" και καινούργιος πολιτικός φορέας. Άλλα ρούχα τώρα...

Υπάρχει το εξής θέμα όμως.

Για πολλά θέματα δεν μπορεί το Κράτος να ασκεί έλεγχο.

Στην Γερμανία π.χ. εάν κάποιος κάνει μια θρασύτητα, ο συμπολίτης του καλεί τις Αρχές και κανείς πια δε διανοείται να παρανομήσει. Άλλος θα το πει "κοινωνία χαφιέδων", άλλος θα το πει "συνείδηση".

Το θέμα είναι ότι δεν χρειάζεται παντού να απαιτούμαι το Κράτος, αλλά η Συνείδηση.

Θα συμφωνήσω όμως ότι το Κράτος φέρει ευθύνη όταν μέσω της Παιδείας δεν προωθείται η ανάπτυξη συνείδησης και κοινωνικής μόρφωσης.